همه انسان هایی که امید خود را به مسیح بسته اند و با تعمید، از آنِ او گشته اند، به «اتحاد مقدسین» تعلق دارند، چه درگذشته و چه در قید حیات باشند. از آنجا که ما در مسیح، یک بدن هستیم، در اتحادی زندگی می کنیم که گستره زمین و آسمان را دربرمی گیرد [946-962].
کلیسا بزرگ تر و زنده تر از آنی است که ما فکر می کنیم. هم زندگان و هم مردگان، هم آنانی که در فرآیند تزکیه روح قرار دارند و چه آنانی که در جلال خداوند هستند، آشنایان و ناشناسان، قدیسین بزرگ یا انسان هایی که به چشم نمی آیند، همه و همه به کلیسا تعلق دارند. ما می توانیم یکدیگر را فراتر از پدیده مرگ یاری دهیم. ما می توانیم قدیسینِ حامی خود و یا قدیسین مورد علاقه خود و حتی اقوام درگذشته خود را که درباره آنان معتقد هستیم که نزد خدا رسیده اند، ندا دهیم. همچنین می توانیم به نوبه خود به اقوام درگذشته مان که گمان می کنیم در فرآیند تزکیه روح قرار دارند، با دعای شفاعت خود یاری برسانیم. هر چه که یک نفر در مسیح و برای مسیح انجام دهد، به سود همگان منجر می شود. اما همین امر متأسفانه در یک نتیجه گیری معکوس یعنی هر گناهی به جمع ما در کل لطمه وارد می آورد ← 129.
مریم مادر خدا است. هیچ انسانی بر زمین همانند مریم با مسیح پیوند نداشت _ پیوندی که در آسمان نیز خاتمه نمی یابد. مریم، ملکه آسمان و با مهرِ مادرانه خود به ما کاملاً نزدیک است [٩٧٢].
از آنجایی که مریم با جسم و روح خود برای انجام مسئولیتی خطیر، هرچند الهی، خود را متعد ساخت، با تن و روح خود به آسمان برده شد. هر کس همانند مریم زندگی کند و ایمان داشته باشد، به آسمان خواهد رفت ← 80-85.
بله. از همان آغاز کلیسا، این تجربه حاصل آمده که مریم یاری می رساند. میلیون ها مسیحی به این موضوع گواهی می دهند [969-970].
مریم در مقام مادر عیسی، مادر ما هم به شمار می رود. مادران نیک همواره به نفع فرزندانش گام پیش می گذارند و این مادر، به شکلی ویژه. حتی بر زمین هم مریم همواره در نزد عیسی برای دیگران شفاعت می کرد؛ برای نمونه هنگامی که او در قانا، عروس و دامادی را از یک آبروریزی بزرگ حفظ کرد. او در روز پنطیکاست در بالاخانه در میان شاگردان دعا می کرد. از آنجا که محبت او به ما پایانی ندارد، می توانیم مطمئن باشیم که او در دو لحظه از مهم ترین لحظات زندگی ما، همواره برای ما شفاعت می کند: «اکنون، و در هنگام مرگ ما» ← ۸٥.
خیر. فقط خدا شایسته پرستش است. اما اجازه داریم به مریم، در مقام مادر خداوندمان ادای احترام کنیم [۹٧۱].
پرستش به معنای به رسمیت شناختنِ فروتنانه و بی قید و شرطِ برتری مطلق خدا بر همه آفریده ها است. مریم نیز آفریده ای همانند ما است. در ایمان، او مادر ماست. ما باید به والدین خود ادای احترام کنیم. و این با انجیل نیز مطابقت دارد، زیرا مریم خود چنین می گوید: «بنگر از حال به بعد همه نسل ها مرا خوشبخت خواهند خواند» (لو، 1، 48ب). به این ترتیب است که کلیسا، زیارتگاه ها، جشن ها، سرودها و دعاهای بسیاری را درباره مریم می شناسد، برای نمونه ← دعا تسبیح حضرت مریم. این دعا چکیده ای از انجیل است ← 353-485.
