ژرف ترین خاستگاه← آیین عبادی خدا است که ضیافتی جاودانی و آسمانی از محبت را در وجود خود دارد - شادمانی پدر و پسر و روح القدس. از آنجا که خدا محبت است، مایل است اجازه دهد که ما در جشن شادمانی او شرکت کنیم و مایل است ← برکت خود را به ما بخشد [1077-1109].
مراسم عبادیِ زمینی ما باید ضیافت هایی انباشته از زیبایی و نیرو باشند: ضیافت های پدری که ما را آفریده است - به همین دلیل است که عطایای زمین تا این حد نقشی بسزا ایفا می کنند: نان، شراب، روغن و نور، عطر عود، موسیقی الهی و رنگ هایی پرشکوه و زیبا. ضیافت پسری که ما را نجات داده است - از این روست که ما بابت نجات خود فریاد شادی سرمی دهیم، با شنیدن کلام، نفسی آسوده می کشیم و با تناول عطایای عشای ربانی سیر می شویم. ضیافت روح القدسی که در وجود ما زندگی می کند - از این روست که به گنجینه ای بی پایان از تسلا، شناخت، شهامت، نیرو و ← برکت دست می یابیم که از این گردهم آیی های مقدس نشأت می گیرد ← 179.
← آیین عبادی همواره در درجه نخست اتحاد با عیسی مسیح است. هر مراسم عبادی و نه فقط آیین سپاسگزاری، به منزله ضیافت فصحی در قالب کوچک است. عیسی گذر خود از مرگ را آشکار می سازد و آن را با ما جشن می گیرد [1085].
مهم ترین مراسم عبادی جهان مراسم عبادی فصح بود که عیسی به همراه حواریون خود در شب پیش از مرگش در بالاخانه شام آخر برپاداشت. حواریون تصور می کردند که عیسی به یادآوریِ آزادی قوم اسرائیل از مصر خواهد پرداخت. اما عیسی آزادی کل بشریت از قدرت مرگ را جشن گرفت. آن روزها در مصر، «خون بره» بود که اسرائیلی ها را از فرشته مرگ در امان نگاه داشت. اکنون او خود به بره ای بدل شد که خون او بشر را از مرگ نجات می دهد. زیرا که مرگ و رستاخیز عیسی، نشانی از آن است که آدمی می تواند بمیرد و به رغم آن به زندگانی دست یابد. این محتوای اصلی هر مراسم نیایشی مسیحی است. عیسی خود، مرگ و رستاخیزش را با نجات اسرائیل از اسارت مصر مقایسه کرد. از این روست که تأثیر نجات بخش مرگ و رستاخیز عیسی راز فصح خوانده می شود. همسان با خونِ نجات بخش بره به هنگام خروج اسرائیلی ها از مصر (خرو، 12)، عیسی بره راستین فصح است که بشریت را از درگیری اش با مرگ و گناه رهایی داده است.
کلیسا هفت ← آیین فیض بخش می شناسد که عبارتند از: تعمید، ← استواری، ← آیین سپاسگزاری، توبه و آشتی، تدهین بیماران، رتبه های مقدس و ازدواج [1210].
-
← به آیین های فیض بخش از این رو نیاز داریم که از سطح زندگی خُرد انسانی مان فراتر رویم تا از راه عیسی، شبیهعیسی گردیم: فرزندان خدا در آزادی و شکوه و جلال [1129].
فرزندان سقوط یافته انسان از راه تعمید به فرزندان محبوب خدا بدل می شوند؛ از راه ← استواری، ناتوانان به توانایان بدل می گردند؛ از راه توبه، گناهکاران به آشتی یافتگان بدل می گردند؛ از راه ← آیین سپاسگزاری، گرسنگان به نان برای دیگران بدل می گردند؛ از راه ازدواج و همچنین از راه رتبه های مقدس برای کشیشان، افراد به خادمان محبت بدل می گردند؛ از راه تدهین بیماران، ناامیدان به افرادی قابل اعتماد بدل می گردند. ارزشمندترین ← آیین فیض بخش، شخص مسیح است. ما در او از گمگشتگی ناشی از خودپرستی به زندگانی راستینی که دیگر آن را پایانی نیست، گذر می کنیم.
ما قرار است و همچنین می توانیم با کلیه حواس خود به سوی خدا حرکت کنیم و نه فقط با قوای درک خود. از این روست که خدا خود را در نشانه هایی زمینی - بویژه در نان و شراب که تن و خون مسیح هستند، بر ما می نمایاند [1084، 1146-1152].
انسان هایی بودند که عیسی را می دیدند، صدای او را می شنیدند، اجازه داشتند او را لمس کنند و از این راه در تن و روح خود نجات و شفا می یافتند. نشانه های قابل لمسِ ← آیین های فیض بخش نمایانگر همین جلوه ویژه از خداوند هستند که می خواهد کل انسان را مخاطب قرار دهد و نه فقط مغز او را.
← آیین های فیض بخش عطایای مسیح به کلیسایش هستند. این وظیفه کلیسا است که آنها را ارائه دهد و همچنین آنها را از مداخله های همراه با سوءاستفاده در امان نگاه دارد [1117-1119، 1131].
عیسی، کلام و نشانه های خود را برای اشاعه به انسان هایی قابل شناسایی، یعنی به ← حواریون سپرد و آنها را به عده ای ناشناس واگذار نکرد. به زبان امروزی، او میراث خود را به راحتی در شبکه بین المللی اینترنت قرار نداد، بلکه برای آن یک دامنه اینترنتی ویژه قائل شد. ← آیین های فیض بخش برای کلیسا و از طریق کلیسا مقرر شده اند. آنها از این رو برای کلیسا مقرر شده اند که جسم مسیح که همان کلیساست، برمبنای آیین های فیض بخش بنا شده، تغذیه و تکمیل می شود. آیین های فیض بخش از آن رو از طریق کلیسا مقرر شده اند که قوای کالبد مسیح هستند، همان گونه که در آیین توبه، مسیح از راه ← کشیش،گناهان ما را می بخشد.
تعمید، ← استواری و رتبه های مقدس. این ← آیین های فیض بخش، مسیحیان را با نشانه ای مشخص و نازدودنی ممهور می سازند. تعمید و استواری او را یکبار برای همیشه به فرزندان خدا و مشابه مسیح بدل می سازند. رتبه های مقدس نیز فرد مسیحی را به گونه ای نهایی بارز می سازند [1121].
همان گونه که انسان همواره فرزند والدین خود است و می ماند و نه فقط «گاه» و یا «اندکی» چنین است، از راه تعمید و← استواری نیز انسان برای همیشه فرزند خدا، شبیه مسیح و متعلق به کلیسای او می گردد. به همین ترتیب، رتبه های مقدس هم، شغلی نیستند که انسان تا دوران بازنشستگی برعهده گیرد، بلکه عطیه مرحمت آمیزی غیرقابل نقض به شمار می آیند. از آنجا که خدا به انسان وفادار است، تأثیر این آیین های فیض بخش بر انسان همواره ماندگار است - آن هم در مقام قدرت پذیرشِ ندای خدا، دعوت و محفاظت. درنتیجه، این آیین های فیض بخش را نمی توان بعدها تکرار کرد.
آیین های فیض بخش، جادوگری نیستند. هرچند هر یک از این آیین های مقدس به خودی خود عمل می کنند، اما باید در کمالِ ایمان پذیرفته شوند تا ثمربخش باشند. نه فقط پیش شرط آیین های فیض بخش، ایمان است، بلکه آنها ایمان را نیز تقویت می کنند و به بیان در می آورند [1122-1126].
عیسی ← رسولان را مأمور کرد، مردم را ابتدا از راه بشارت خود به شاگردان او بدل سازند، یعنی ایمان آنان را بیدار سازند و تازه پس از آن، ایشان را تعمید دهند. بنابراین دو چیز است که از← کلیسا دریافت می کنیم: ایمان و ← آیین های فیض بخش. این روزها هم افراد فقط از راه مراسمی خشک و خالی یا ثبت نام در یک فهرست، مسیحی نمی شوند، بلکه از راه پذیرش ایمانی راستین به مسیحیت دست می یابند. این ایمان راستین را ما از کلیسا دریافت می کنیم. کلیسا ضامن این ایمان است. از آنجا که ایمان کلیسا در ← آیین عبادی به بیان در می آید، مجاز نیست که هیچ یک از آیین های فیض بخش بنا به اختیار مجریان مراسم در کلیسا یا جماعتی ویژه از ایمانداران تغییر داده یا دستکاری شود.
خیر. ← آیین های فیض بخش براساس کارکرد کامل کننده و فیض بخشی خود (ex opere operato)، یعنی مستقل از عملکرد اخلاقی یا اندیشه های معنوی فردِ برگزار کننده آن عمل می کنند. این کفایت می کند که او همان کاری را انجام دهد که ← کلیسا انجام می دهد [1127-1128، 1131].
برگزارکنندگان ← آیین های فیض بخش، باید در هر صورت زندگی نمونه ای داشته باشند. اما آیین های فیض بخش به سبب قداست برگزارکنندگان آن نیست که تأثیرگذار می گردند، بلکه از آن رو که شخص مسیح در آنها تأثیرگذار است. البته او به آزاد بودن ما به هنگام دریافت آیین های فیض بخش نیز دقت دارد. از این رو، این آیین ها فقط زمانی تأثیر مثبتی دارند که ما خود را به مسیح واگذار کنیم.
